Gernika en wijn

Het was een afwisselende dag.

Na het ontbijt vertrokken we naar het stadje Gernika oftewel Guernica zoals het grote schilderij van Picasso heet. Gernika is tidens de Spaanse burgeroorlog plat gebombardeerd door Duitse militairen die Franco ‘een handje hielpen’. Uiteraard is daar vandaag de dag niet veel meer van te zien. Het is nu een levendig geheel met pleinen en straten vol terrassen vol met mensen die wel de hele dag op het terras lijken te zitten koffie of wijn drinken.

Hebben wij ook gedaan maar we zijn tevens op zoek gegaan naar de geschiedenis van deze ramp. In het plaatselijk museum zagen we onder meer indrukwekkende getuigenissen van mensen die in 1937 ten tijde van het bombardement nog jong waren. We hoorden dat er uren lang werd gebombardeerd die middag en dat mensen die probeerden te vluchten vanuit de lucht met machinegeweren werden neergemaaid. Zo’n 80 procent van de stad was in puin. Afgrijselijke beelden en de oude bewoners van het stadje die hun verhaal deden waren duidelijk nog altijd getraumatiseerd. Ook was er in het museum een replica van het schilderij van Picasso waarvan we overigens een aantal jaar geleden in Madrid het origineel hadden gezien. Maakte met al die verhalen nog meer indruk.

In het stadje zelf was het parlementsgebouw gespaard gebleven samen met een eeuwenoude eik. Hiervan zijn nu alleen nog de resten over, die als een soort monument in ere worden gehouden. Deed me denken aan ‘de boom die alles zag’, een monument naar aanleiding van de Bijlmerramp.

Na de lunch waren we een uurtje bij onze slaapplek, want het volgende gebeuren stond alweer op ons lijstje. Iets heel anders. We gingen namelijk naar een Bodega waar we een duurzame familiewijnmakerij bezochten. We kregen er met zijn tweetjes uitleg over de wijngaard, de druiven en het proces van wijn maken. Er wordt een witte wijn gemaakt van lokale Txakolidruiven. Hierbij gebruiken ze zo min mogelijk chemische bestrijdingsmiddelen. In plaats daarvan natuurlijke bestrijding, bijvoorbeeld door bepaalde planten bij de druivenranken te laten groeien. De wijn wordt niet opgeslagen in houten vaten maar in grote en vooral heel koude ijzeren vaten die we allemaal kregen te zien. Ik begreep nu ook beter wat ze met een biosfeer reservaat bedoelen: een gebied waarin menen, dieren en planten samen duurzaam leven. Na alle uitleg kwamen we in een grote ruimte waar normaal hele busladingen toeristen komen, maar wij met zijn tweetjes zaten. Daar uiteraard van de wijnen geproefd. De ene heel sprankelend, de ander wat droger en zwaarder. Bovendien serveerden ze er heerlijke Baskische pxintos bij met ingredienten uit de regio. We konden ons avondeten verder overslaan.