Wandelen en treinen

En ja hoor, de wekker ging heel erg vroeg vanochtend. Om vijf uur stonden we klaar om op stap te gaan. Dit keer met een busje en een andere chauffeur. Harald wandelde met ons mee en rijden en wandelen zou te veel van het goede worden. Want we moesten eerst een uur rijden naar het natuurpark. Over een almaar stijgende weg die ook nog behoorlijk hobbelig was. We waren tegen zessen bij Horton’s plain waar we als tweede aankwamen. We moesten zelfs nog even wachten tot we een entreeticket konden kopen. 

Maar om kwart over zes konden we onze wandeling starten. Eerst moesten we nog soort van gescreend worden op plastic. Want waar in het hele land het vuilnis overal op straat of in het water ligt, controleerden ze in dit park of er geen plastic labels meer aan de waterflessen zaten. Ergens wel terecht maar ook een beetje overdreven.

We hebben een mooie wandeling gemaakt. Het was ook goed te doen al moesten we wel stijgen en dalen. De wandeling liep via een paar mooie uitzichtpunten naar Worlds End. Hier kon je aan de rand van een diep ravijn staan en had je een prachtig zicht op de omgeving. Het was gelukkig helder en het zonnetje kwam door, waardoor we heel ver konden kijken, maar in de verte zagen we de mistflarden al komen. Dit was één van de redenen om zo vroeg te gaan; dan is de kans op een goed uitzicht en geen mist het grootst. 

Op die klif hebben we ons ontbijt genoten. In eerste instantie zaten we er helemaal alleen, maar later kwamen er meer wandelaars. De drukte viel me nog alles mee. In de gids was sprake van lange rijen en ik zag al voor me hoe we in een soort kolonne zouden lopen. Maar het grootste gedeelte van de wandeling liepen we met zijn drietjes. Een ander hoogtepunt waren de Bakers Falls, een grote waterval. Het leuke was ook dat Harald heel veel kleine beestjes spotte, waaronder een hagedis die alleen maar in dit park voorkomt en Rhino wordt genoemd in verband met de hoorn op zijn neus. 

Om een uur of half tien waren we terug bij het beginpunt en hobbelden we terug naar het hotel. Daar konden we even douchen en ons omkleden voordat we aan de volgende activiteit begonnen.

Dat was een rit met de trein naar de plaats Ella. In vroeger tijden reed hier een oude trein waar de passagiers uit konden hangen en die bevolkt werd met locals en soms een enkele toerist. Nu in de maanden juli en augustus zijn de locals op één hand te tellen en zijn het vooral toeristen die de trein bevolken. Dus wij ook. Zoals vaker bij een trein gebeurt kwam deze veel te laat. Maar goed uiteindelijk zaten we toch in de trein. Soms hadden we mooi uitzicht zoals op de theeplantages en de dorpjes, maar verder was de reis niet heel spectaculair.

In Ella stond Harald ons al op te wachten. We reden door het stadje dat wat hippie-achtig aandoet. We zagen veel backpackers en allerlei cafeetjes met jongeren. Wij reden door naar boven en kwamen bij ons hotel aan. We hebben een kamer met een balkon waar vandaan we een mooi uitzicht hebben. Dat is het zeer positieve aan dit hotel. Wat we niet zo fijn vinden is dat er een soort disco verderop lijkt te zijn waardoor we keiharde muziek horen. Volgens de mensen van het hotel is het een bruiloft en zal de muziek in de loop van de avond stoppen. Maar nu ik dit schrijf hoor ik nog steeds de muziek en het is inmiddels tegen half elf. Eigenlijk was dat nog niet eens zo erg, maar toen begon ook een priester uit de Hindoetempel te reciteren en mantra’s te zingen. Deze twee door elkaar werd een kakafonie van geluid. De priester is ‘slechts’ zo’n twee uur bezig geweest, maar als ik het goed begreep worden we vannacht rond een uur of half zes hier weer mee gewekt. Gelukkig zijn we inmiddels al flink uitgerust, dus kunnen we het wel hebben.

Vanavond heel gezellig samen met Harald gedineerd. Leuk om verhalen uit te wisselen over het leven in Nederland en in Sri Lanka. Samen de fles wijn soldaat gemaakt die we van Riksja hadden gekregen.