Paradijsje aan zee

Vanmorgen werden we al vroeg gewekt met een kopje thee en koffie in de tent. Luxe hoor! Ons plan was om een ochtendwandeling te maken over het terrein, maar dit bleek maar heel beperkt te zijn. Toen in plaats daarvan Harald opgebeld om te vragen of hij ons iets eerder kon komen halen zodat we het olifantenweeshuis nog konden bezoeken.

Dus na het ontbijt reden we weg. Het was de laatste dag met Harald als onze gids en chauffeur. De volgende drie dagen verblijven we aan zee en daar is verder geen uitstapje ingepland. Hij vertrekt vandaag dus naar Colombo naar zijn gezin en gaat komende donderdag met een nieuw stel reizigers op pad. We zullen de ritjes in de Toyota best missen. Waar we van tevoren niet goed wisten wat we van een chauffeur konden verwachten, bleek Harald een goede en betroúwbare gids te zijn die ons veel verhalen heeft verteld over Sri Lanka en ons op allerlei manieren Sri Lanka heeft laten zien. Bovendien was hij goed gezelschap en hebben we een heel aantal keren met elkaar gegeten.

Bij het olifantenweeshuis gekomen moesten we in de rij voor een kaartje. In dit weeshuis verblijven jonge olifantjes die of de kudde zijn kwijt geraakt of waarvan de moeder dood is gegaan. De bedoeling is dat deze jonge dieren een aantal jaar in de opvang verblijven en dan worden teruggeplaatst. De attractie is het voeren van de jonge dieren met melk. Er stond al een lange rij toen we aankwamen. Al snel begrepen we dat de mensen in de rij daar telkens stonden om kaartjes voor een hele school of groep te kopen, dus we zagen hele kleuterklassen aan ons voorbij trekken. Uiteindelijk kwamen wij ook aan een kaartje dat ondanks de drukte door de loketbediende moest worden geschreven.

Het voeren van de olifantjes was wel aardig maar niet spectaculair. Verder was er een informatiecentrum waar we allerlei wetenswaardigheden over de olifant konden kezen, zoals het verschil tussen de Afrikaanse en de Aziatische olifant. Ook las ik dat babyolifantjes op hun slurf zuigen zoals mensenkinderen duimen. Op die manier zoeken ze troost. Nooit geweten, maar ik had het me ook nooit eerder afgevraagd.

Na nog anderhalf uur rijden kwamen we bij de Seven turtles beach. Daar echt afscheid genomen van Harald. We hebben een prachtige kamer met balkon en uitzicht op zee in dit kleinschalige hotel. De zee is ruig met hoge golven en het waait hard. Maar een heerlijke plek om de komende dagen te verblijven. De kust is gelukkig nog ongerept al zijn er na de Tsunami (die ook hier heeft huisgehouden) heel veel hotels bijgebouwd.

Vanmiddag hebben we een strandwandeling gemaakt waarbij we slechts een of twee andere mensen tegenkwamen. Verder lekker gezwommen, geluierd en een heerlijk diner verorberd.