Mount Rainier en familiebezoek

En toen was het alweer tijd om Packwood te verlaten. Ons huisje in het bos. Nog verder naar het Noorden. Na een paar miles kwamen we bij Mount Rainier National Park. Vlak na de ingang was een trail uitgezet door een gebied met heel oude bomen. Bomen die er soms al meer dan 1000 jaar staan. Dat is altijd gigantisch om te zien. Het was een populaire trail die veel gezinnen liepen. Het was sowieso erg druk in dit park. Maar daar werd de trail niet minder mooi van.

Na de bomen doorgereden in afwachting of we Mount Rainier wel konden zien. Onderweg kwamen we nog het Louise Lake tegen waar we natuurlijk zijn gestopt voor een paar foto's. 

En ja hoor, opeens verscheen de vulkaan in volle glorie voor ons. Op de top de eeuwige sneeuw en aan de kanten de gletsjers. We reden door tot een stukje wat Paradise wordt genoemd. Ook daar heel erg druk, maar toch hebben we er bijna alleen kunnen lopen. Het berggebied kent maar een heel korte zomer, dan klettert het gletsjerwater van de berg af en schieten de mooi gekleurde wilde bloemen uit de grond. Paradise bestond uit de weiden met deze bloemen, met op de achtergrond steeds de Mount Rainier. Ondanks de rook uit Canada die met name nog steeds de omgeving van Seattle teistert, hadden wij een prachtig zicht op de berg. Om geen genoeg van te kunnen krijgen.

Zo hebben we onderweg nog meer stops gemaakt om ons te vergapen aan de berg, de gletsjers, de bloemen, de watervallen: kortom de natuur.

Aan het eind van de middag hadden we met Yvonne en Bruce afgesproken, dus reden we richting Seattle, naar Kent de plek waar zij wonen. Het was nog steeds warm met temperaturen dik boven de dertig graden waar men in Washington helemaal niet aan gewend is. Na een rit over de drukke wegen richting het noorden kwamen we aan bij het huis van Yvonne en Bruce. Daar wachtte Yvonne ons al op. Ze was zelfs al in de keuken bezig voor onze maaltijd. Beetje gebabbeld en wat Enkhuizer en familienieuwtjes uitgewisseld. 

Hun huis is ingericht met een heleboel schilderijen en prenten uit Enkhuizen. Yvonne hecht daar duidelijk veel waarde aan.  Gezellig met elkaar gegeten en na het eten kwamen hun zoon en schoondochter met hun zes kinderen. Deze kinderen kennen Jelle allemaal dus een filmpje gemaakt waarop ze Jelle om de beurt gedag zeggen. De kinderen voelen zich duidelijk thuis bij hun opa en oma en Yvonne ontpopte zich als een echte verwenoma. Nog even gebleven en daarna zijn we op weg gegaan naar onze laatste Airbnb van deze reis.